قوت قلب

اشکی چکید و باب صحبت با تو وا شد
ناگاه دیدم صحن تو عرشِ خدا شد

آنقدر وا کردی گره از کار مردم
تا پنجره فولاد تو دارالشفا شد

اصلاً نمی دانم زِ کِیْ بُردی دلم را
اصلاً چگونه این دلم جای شما شد

تا آمدم لب وا کنم آقا … آقا
آمد ندا برخیز حاجاتت روا شد

پای ضریحت عاشقی با گریه می گفت
در این حرم امضا برات کربلا شد